Το ενοχικό δίκαιο αποτελεί τον κλάδο του αστικού δικαίου που ρυθμίζει τις έννομες
σχέσεις με βάση τις οποίες ένα πρόσωπο οφείλει να προβεί σε μια παροχή προς κάποιο
άλλο πρόσωπο. Ο όρος παροχή στο ενοχικό δίκαιο χρησιμοποιείται με την ευρεία έννοια
πράγμα που σημαίνει ότι δεν αναφέρεται μόνο σε χρηματικές παροχές αλλά και σε
πράξεις ή παραλείψεις. Οι υποχρεώσεις προς παροχή μπορούν να προκύπτουν τόσο από
συμβάσεις μεταξύ προσώπων (πώληση, δωρεά, μίσθωση, δάνειο, εταιρία κλπ) όσο και από
τον ίδιο το νόμο (αδικοπραξία, αδικαιολόγητος πλουτισμός).
Συνήθεις κατηγορίες υποθέσεων ενοχικού δικαίου:
 Αγωγές για κάθε είδους αξιώσεις από την αθέτηση συμβατικών υποχρεώσεων (π.χ
αγωγή πωλητή καταβολής τιμήματος πωλήσεως, μη επιστροφή δανείου κλπ).
 Συμβάσεις μισθώσεων και υποθέσεις που αφορούν την αθέτηση συμβατικών
υποχρεώσεων από μίσθωση (αγωγές απόδοσης χρήσης μισθίου, καταβολής
μισθωμάτων, διαταγή απόδοσης μισθίου κλπ).
 Αξιώσεις αποζημίωσης λόγω τροχαίων ατυχημάτων (υλικές ζημιές, ηθική βλάβη
παθόντος, ψυχική οδύνη σε περίπτωση θανάτωσης προσώπου).
 Αξιώσεις από αδικοπραξίες (π.χ. προσβολή προσωπικότητας λόγω εξυβρίσεως,
συκοφαντικής δυσφήμισης κλπ).
 Δικαιώματα που παρέχει ο νόμος σε περίπτωση αθέτησης συμβατικών
υποχρεώσεων ( π.χ. υπαναχώρηση σε πώληση ή σύμβαση έργου, αξίωση άρσης
ελαττωμάτων έργου, καταγγελία σύμβασης δανείου λόγω υπερημερίας κλπ).
 Ασφαλιστικά μέτρα για την εξασφάλιση απαιτήσεων.